#2 De eerste keer IJsland

Na jaren dromen over IJsland was het op die ene zondag in december 2018 eindelijk zover; ik vloog voor het eerst naar Reykjavík. Het moment waarop ik IJsland in zicht kreeg, kan ik me nog precies herinneren. Het klinkt cliché maar vanuit mijn vliegtuigstoel bij het raam wist ik direct dat dit een onvergetelijke reis ging worden. 

En dat klopte.

Nadat we tijdens de spaarzame uren daglicht op maandag prachtige bevroren watervallen, een nationaal park met een bijzondere geschiedenis en de beroemde geisers hadden bezocht, voelde ik al een enorme weerstand bij het idee dat ik 6 dagen later weer terug moest naar Nederland.

Op dinsdag, na het zien van nog meer magisch natuurschoon, wist ik zeker dat dit niet m’n laatste keer in dit waanzinnige land zou zijn en op woensdag lag ik ‘s avonds in mijn hotelbed te zoeken naar werk en woningen in IJsland.

Ik voelde me er zo thuis. Niet alleen vanwege al het moois maar ook zeker vanwege de rust, de ruimte, de cultuur, de IJslandse manier van leven en, ja écht, ook de temperaturen.

Op donderdag raakten we tot op de onderbroek doorweekt van de eindeloze regen tijdens een hike naar een hooggelegen waterval. Mijn hoop was dat mijn paspoort daarbij dusdanig beschadigd zou raken door de regen, dat het ongeldig zou worden en ik niet op het vliegtuig naar Nederland zou worden gelaten. Helaas. Het papier is er weliswaar wat rimpelig van geworden, het paspoort bleek nog net zo geldig als voorheen.

Vrijdags was ik zo hard aan het genieten van de fantastische gletsjerhike dat ik geen ruimte had om op te zien tegen de terugvlucht maar op zaterdag kwam, dobberend in het warme, heilzame water van de Blue Lagoon, de opstandige puber in mij naar boven. ‘Ik wil echt, echt, écht niet terug!! Ik gá gewoon niet terug! Ik verscheur m’n vliegticket en verstop me onder m’n hotelbed! Ik wil nooit, maar dan ook nóóit weer naar Nederland!’

Braaf als ik ben, stond ik in de nacht van zaterdag op zondag natuurlijk wel gewoon met m’n backpack klaar in de lobby van het hotel om door Trausti, onze IJslandse reisleider, weer naar het vliegveld te worden gebracht. Met pijn in mijn hart vlogen we een paar uur later richting Amsterdam en zat mijn eerste reis door IJsland er echt op.

Na de landing, het wachten op de bagage en het afscheid nemen van de reisgenoten, kwam het enige leuke aan mijn terugkomst: mijn vriend Danny weer zien. Hoe fijn dit ook was, ik zat de hele rit naar huis huilend in de auto en maakte hem gelijk duidelijk dat mijn emigratiewens, waar ik hem in de afgelopen week meer dan eens over geappt had, geen grapje was.

Wonen in een land waar de mens zich moet aanpassen aan de natuur (zo hoort het!) in plaats van andersom en waar een hittegolf inhoudt dat het kwik misschien net de 20 graden aantikt. Ik zag het helemaal zitten.

Gelukkig is Danny de beroerdste niet en begon hij vanaf dat moment met mij mee te dromen over een ander leven. Hij nog enigszins twijfelachtig over IJsland, ik natuurlijk volledig overtuigd. Ik had mijn ware thuisland gevonden! We besloten om onze gezamenlijke vakantie in mei 2019 in ieder geval in IJsland door te brengen en al snel werd de roadtrip geboekt.

Vanaf dat moment bleef het niet alleen bij dromen maar begon ik me ook te verdiepen in wonen en werken in IJsland.